Os mosquitos do viño

Cando na festa do viño na capital do Condado, o meu amigo Lecio Estévez Araúxo, do rueiro da Laxe, no Casco de Fornelos, mais coñecido polo xastre de Fornelos, lembrando as nobres cousas que tiña que realizar, a miña alma parecía recobrar a forza no meu interior e dominar os desexos de moitas xentes do Condado por unha vida mellor. Pode que entón, durmírame; poder ser que si, ou se non, lémbrome agora que en aquel día non tiña ocupación algunha. O amañecer, como non desexaba ollar os “Mosquitos do Viño”, antes de partir para Salvaterra, non puiden chamar o meu amigo porque xa chegara Salvaterra, antes que eu.

“Os Mosquitos do Viño”, chámolle eu, os estand das adegas, tanto de Coto Redondo, con unha historia antiga dos viños de San Adrián de Meder, como das adegas do Pazo Piñeiro, Pazo San Mauro, Señorío de Sobral, María Bargiela ou Araúxo Peña, por citar algúns, encontrándome alí a toda a xente do Condado, e doutras partes da provincia e de Portugal, todos vestidos e tocados a vez que bebían e bailaban o son da gaita. Porque xa, denantes de ese día, había para xantar e “bebercio” dabondo.

Unha tormenta habíalles atemorizado cos lóstregos lanzados a unha e outra parte sobre a capital do viño, facendo chiscos de lexos, mostrando os dentes relampagantes e o fuxir había estalos nos montes portugueses que resoaban coma si foran campás. Con frecuencia facían pausa nas súas danzas e imploraban a Deus por haber ordenado parar os tronos.

Seguín pateando por estas terras de mitos e lendas e alí vin sobre o chan, un deses “mosquitos” profundamente durmido, o rostro e as palmas das mans ollando o ceo, para gardar as moscas.

Dous estand mais e encamiñeime a igrexa de San Lorenzo co seu Cristo de la Vitoria, o pazo de dona Urraca cheo de tanta historia pasada, coma se fora as belas lendas do dragón de Belzoond, pero non, porque estas son cousas nosas.

Os Mosquitos do Viño, son uns estraños e enigmáticos bebedores da “tribu” perdida, principalmente pola noite que non perden ningún xantar nin o mellor viño, adicandose despois, a cantar na lingua materna, con razón ou sen ela.

Eu, dende logo, aplaudo estas testemuñas, sen faltar a ninguén, porque para miserias e mala vida
acarrexámosla dende fai moito tempo..

O sol, como de costume, púxose e vin o breve crepúsculo e o apoteose final da festa, pero aínda chamaban as vermellas cores, os mellores vinos (que me perdoen non sinalalos a todos), neste pais das marabillas. O crepúsculo deu campo as estrelas e as cores foron desvanecéndose. A vista de aqueles riscos foron para min quizais, e para moita outra xente, unha corda musical que, desprendida do violín pola man dun xenio, elevara o ceo os “fados e muiñeiras” e os espíritos trémulos dos homes.

Amén.