Como si fóramos uns enviados de don Quixote e Rocinante, Lameiro é mais eu, fomos percorrendo a Terra Nai, como dous descoñecidos, camiñando polo rueiro de A Cruz, camiño do Campo de fútbol, seguindo co virtual viaxe pola miña terra, onde xa son forasteiro mais que veciño, é nado aquí en Fornelos.
Mentres eu cavilaba, Lameiro ollaba para diante, ata chegar a Abelán, onde – por certo – atopamos as familias de Andrés Rodríguez, a de Caamaño Álvarez é Ferreira Rodríguez, Moure González, Rodríguez Lemos e Rodríguez Merino, para comentarlles a historia de “Abelá” é outras cousas mais que si as contos, sabedes mais que nos. Refírome a Lameiro e mais eu como Lameiro non se enteira desta procesión, é por orde “alfabético”. Camiñamos O Bulleiro, onde non tivemos a mesma sorte; so mentes encontramos o Álvarez González, con quen finamos co dito: “Polo xaneiro xiadeiro, é febreiro unha raza de sol é outra de “bulleiro”.
Nos encamiñamos O Carrascal por Fornelos, pensando “na carrasca”, por si lle puidera interesar a Lameiro, pero ¡non! Os que si encontramos foron as familias de Álvarez Domínguez, Araúxo Domínguez, Araúxo Guillade, Domínguez Martínez, Estévez Márquez, Martínez Martínez, Martínez Rodríguez é Oxea González, por unha banda; é pola outra, a Riveira Rodríguez, Rodríguez Bernárdez, Rodríguez Domínguez, Rodríguez Lemos, Rodríguez Pinto é Vidal Rodríguez.
Xa no “O Casco”, rueiro onde fun nado, é onde “Lameiro” vivira os mellores anos da súa vida; é así chamado, quizais, polas casas señoriais, porque polas xentes lixeiras de casco, penso, non sería. Diante da capela Santa Rosa, sentouse Lameiro a descansar coa súa ración, mentres eu, dirixinme a “Tenda de Ron”, para lembralos anos de neno é de mozo, no eido de Cambra. Alí, ademais de lembrarme do amigo “Miro” irmá de Úrsula, Lecio (o xastre), da Laxe, Ceferino Ribera, casado con a miña afillada Pili Castro Estévez puiden falar con Domínguez Rodríguez, Martínez Rodríguez, Ojea Vilas, Pazos González, Ribera Rodríguez, Rivera Rodríguez, e Toucedo Bello, para rematalo día é descansar, para o día seguinte, na compañía dos veciños,nesta ampla aventura virtual co meu sempre amigo Lameiro que, cada día, quere parecerse mais o Rocinante.
Condado de Salvaterra do Miño 