Hoxe, os paseos polas rúas de Vigo son de bágoas. Poucos sorrisos se ven.
So os sorrisos dos que piden esmola, sorriso do camareiro e moi pouco mais. ¡Triste realidade! É digo eu que eses sorrisos ensaiados coa cantidade de dentes exhibidos da publicidade, nas azafatas, nos mendigos non se ven, a penas os beizos mais cómplices ladeados dun xiro a moza do mozo. Son, amigos, sorrisos mecánicos, sen mais.
Poñas os pes onde queiras, sexa Galicia ou España enteira, os sorrisos escasean, ante tanta miseria. A clase media tamén lle toca.
A min gustaríame encontrar anécdotas é sorrisos auténticos, roubados nun país de dereitos humanos; gustaríame falar coas señoras que me falen porque teñen ganas de falar. Ou de algún tipo que se me aproxime a min, é me queira contar o segredo da cidade de Vigo porque si, porque ten ganas de compartir.
Hoxe, case que, podo dicir que vivo obsesionado coas bágoas que cos sorrisos. ¿Que pasa? En Vigo, escasean os sorrisos; triste é dicilo. Todas son bágoas. ¡Que difícil é encontrar un sorriso! É non é sorrir porque si. Aquí está a clave.
Lémbrome de meniño que naqueles tempos un sorriso nos saía porque si. Porque se tiña ganas, é sorrías no cruce dun veciño, compartido, cos amigos, coa familia. . . En fin, sorrir porque era bo facelo, sen importar. O que valía era disputalo é esquecerse de tantas cousas sen sentido que tamén as había naquelas datas.
Hoxe, lémbrome de como fai algúns anos, trocara a ver moitas cousas, necesidades é miserias é os sorrisos de entón, se transformaron en bágoas. É aínda engadaría mais: os peches de vivendas e locais con “o se vende”, “se aluga” etc. ¡lamentable realidade! Aínda mais.
Todo un compendio de circunstancias cargadas os cidadáns, sen comelo nin bebelo. É por riba, nos critican chamando “malos galegos, malos españois”. Así é a vida dicía Castelao.
Condado de Salvaterra do Miño 