O poeta e o poema

Un Canto o meu “Vello Fornelos da Ribeira”. É, un poema onde o poeta expresa o seu amor, a súa lealdade é a súa sabedoría a terra que o viu nacer.

O poeta é fillo desta terra, é como aquel guerreiro doutros tempos, garda ese pedaciño de aldea que o Ceo lle deu… Fornelos, Fornelos… É, é o Ceo, o Sol; é a vida, o nosa vida, a alma é o amor que o poeta ten de ti, Fornelos da Ribeira.

Este pobre poeta vaise, pero o vello Fornelos seguirá vivo; mais vivo que nunca. Dende a súa batalla histórica, política, social é económica, en cada época, algunha debulladora, mulleres é homes, a nosa xente, asumiron responsabilidades con fe, esperanza, con dedicación individual, familiar é colectiva, nada defensa da terra onde vimos a vida.

Sentimentos recollidos polo poeta:
Meu vello fornelos
No meu vello Fornelos,
Da ribeira do Tea,
¡Cantas veces soñou de pequeno:
Ilusións, pensamentos de amor,
Naqueles anos de vida . . .!
Pero un día partiu,
É o seu corazón
En Fornelos quedou
Para toda a vida.
Adeus, adeus,
Meu rueiro do Casco;
Adeus ,adeus,
Miña terra querida.
Adeus, adeus,
Miña patria dun día.
De Fornelos partiu
Buscando a vida,
E soñando outra vez
Cosa patria perdida.
Aquel tempo pasou,
O destino levouno
A terrible nostalxia,
En volver outra vez
O pedaciño da mátria.
Meus cabelos branquearon,
A vida se vai…
A morte me chama.
¡Non quixera morrer,
Lonxe de ti,
Meu Fornelos del alma!