Polos vieiros do concello de As Neves.
Xa o dixen mais dunha vez, que o negocio do Requeixo e da Mel, no concello de As Neves, está unida a Feira é a frase: “Amiguiños si, pero a vaquiña polo que vale”. Nin mais nin menos. É digo isto, pola importancia que ten a vaquiña na supervivencia das nosas xentes no Condado é A Paradanta.
A Vaquiña, o dixen mais dunha vez, foi vital ata non fai moito tempo, o calor da lareira, é a cotío alento do gando, xusto co resto da familia. No Concello de As Neves, dende fai anos, a vaquiña era, e é, o tesouro, amparada pola Santa, como único reflexo da antiga costume de levalo gando a igrexa é santuarios. Como na terra portuguesa de Monçao, proba da nosa realidade social. Nas Neves, tiñan, teñen é terán, un tesouro co requeixo e a mel con que axudarse.
Non hai relixión, comunidade que non aprecie estes queixos é requeixos, como a mel xa en montes da Paradanta. Ben me a memoria o pai Sarmiento, que por estas terras estivo buscando algunha explicación o amor das xentes enpeñadas nas costumes, e vivir de maneira parecida os mosteiros que entón había.
Sexa como sexa, é coa mosca detrás da orella, “polo aquel do xantar frugal” que se nos atribúe, con un torrente sagrado derramado en bágoas. Se descobre nas montañas da Paradanta, o requeixo, e a mel que emerxen da luz, e agora serve de berce como un torrente sagrado, como digo, que producen as herbas, as flores das árbores, coa choiva que rega os campos.
Naturalmente, que entre festa é festa, Requeixo é Mel, dando paseos polos prados e viñedos do tinto é albariño, durmindo baixo o Sol, é unha costume moi doada.
Así o fixeron os monxes que buscaron nestes lares onde acomodarse é predicar co albariño, que da prestixio universal a nosa D.O. Rías Baixas.
Nesta capital do Sol do Condado, As Neves, coa súa historia foi sempre destino de moitos anos mozos da miña vida. Por iso pido a todos con requeixo e mel, brindar cun albariño de Setados ou Tortoreos, porque ámbolos dous son vos. ¡Bo proveito!
Condado de Salvaterra do Miño 