A igrexa da miña aldea

A igrexa da miña aldea non e unha igrexa calquera, chea de imaxes. A igrexa da miña aldea e unha igrexa de verdade. Eu teño entrado nela de meniño e non atopei outra como ela.

Nela rezaron tódolos meus antergos, Clemente Francisco Cambra, seus dez fillos, Jesús, Xosé María, Manuel, Pilar, Rosa, Ricardo etc; meu bisavó.

Ignacio Estévez de Castro, meus tíos avós, Xosé María, Clemente, Rogelio, Pepita e Rosa miña avoa, e posiblemente algúns mais que non lembro xa.

Aquelas pedras que aí están, non son como as outras pedras. Teñen unha filosofía faladeira, e fíxome agora de vello, lembrar cousas que nunca escoitara. So na miña igrexa sentín a presenza de Deus, da fe que redime, o espírito que se achega o Alén.

Lémbrome de cousas que nunca escoitara; cousas que nunca souben, de que foran feitas, pois son eu o que me lembro, e non destes osos e de esta carne, que nunca será capaz de enxerguer e falar a lingua do Alén.

Outro: O cemiterio no Coto de Sa, cheo de bos panteóns, ben coidados…

Eu penso, no tremendo medo que puidera levarme no caso de que eu morrera en terra allea, como así vai acontecer. Porque os meus osos mesturados con outros, están doados a Facultade de Mediciña de Santiago de Compostela.

De non ser así, sería para min, a meirande das desgracias.

Eu non quixen outro acougo para os meus osos que serviran de estudo para os estudantes da Facultade de Mediciña de Santiago de Compostela. Teño certa confianza en que así será.

Toda a xente antiga coñecida que acolle o cemiterio da miña aldea, morreu pero eles, non son martuxas das verdades, alí están os seus nomes, os seus osos e a súa lembranza.

Alí están as mesmas caveiras que acugullan os osarios; non se senten anoxados de estar pegados uns a outros. Son todos uns.

Os osos dos meus parentes vellos, das xentes da miña aldea, panteóns familiares que todos ben coñecedes, ata os que acougados fai centos de anos, queira Deus, que na miña martuxa viva na nosa compaña, no cemiterio da miña aldea, aínda que vivirei despois, pois teño a certeza de que os anxos que se acougullan alí, fai centos de anos, se lembrarán de min, como eu me lembro deles, co corazón ateigado de saudade.

Eu son pois, unha faceta mais desta nosa terra aldeán, que volve nos períodos de vacacións a historia da tribo que define a aldea e na que se instala o amor nela, transmitidos de xeración en xeración.

Neste paisaxe aldeán, esgotoume de neno a miña capacidade de obrar. O Val que albiscaba cada mañá dende a fiestra do fogar de Cambra e logo Estévez Cambra. Aquela fiestra que pecharan meus avós, meus pais, miña madriña Alfonsa; e mais abaixo aqueles campos de verdes viñedos. Na Laxe, onde vivira a tía Pepita, irmá da miña avoa e Rogelio, notario en Bahía Blanca, grande defensor da nosa entidade galega e española.

Eu aquí estou, na concepción republicana: Liberal, evolución social e cultura popular, afundida nas raíces da Xuventude Republicana do 1.904 en Fornelos.

Hoxe, nos finais da miña vida, manteño unha visión realista daqueles anos, difíciles de encadrar politicamente na época en que estamos.

Perdido ando polas redes sociais, mirando e adaptando unha nova configuración dos políticos, non exenta de desaviñanzas e intereses partidistas.

Hoxe me decatei de que aquela fala dos veciños, das xentes dos zocos, roupa remendada, pan de boroa, friaxes, lamas nos camiños, burla dos catro piñeiros, gardas ignorantes con cartos, eran ¡Como non! A linguaxe dos nosos poetas e escritores. Vellos tempo con séculos de existencia.

Despois de tantas voltas e revoltas, na búsquea de algo insólito, vinme descuberto de que a nosa aldea e nosa, oculta no noso ollar por un espello de cultura allea, ofrecéndonos un mundo tan espeso, tan inédito, como os que quedaron atrás.

Aquí estamos agora no costumbrismo exaltando a paz bucólica das romarías moi a gusto burgués. ¡Que lle vamos a facer…!

Con isto xa é bastante ¿Non os parece?