O cruceiro do casco

Alí na tranquilidade do rueiro do Casco, en Fornelos da Ribeira, naquel recuncho encantado dos meus primeiros pasos desta vida, se alza o Cruceiro vetusto, testemuña ano tras ano, dende non seu cantos anos ha, e testemuña da vida das xentes e da miña familia (d.e.p.).

Naquel espazo de pedra inconmovible os embates do vento e chuvia, está asentado este Cruceiro da fe, sinxelo do labrego, resistindo o vendaval do paso dos anos, ficando os dentes nos seus brazos, día tras día, ano tras ano e século tras século.

Hoxe quero renderlle este testemuño mudo,os seus brazos abertos, cal amigo cariñoso que ansía abrazar os camiñantes.

E un de tantos Cruceiros vetustos habidos en Fornelos da Ribeira, algúns desaparecidos; santos relicarios onde dormen tradicións, suspiros, e se esconden as tenruras dos paxariños cantando a natureza. Dende Vigo, me queda pechada a nostalxia da Cruz de pedra ¡Cantas lembranzas, cantas amarguras de xuventude! O ver no día de hoxe, o lembrar dos tempos pasados, cando as campás da Igrexa de San Xoán, chamaba cos seus xemidos a xente.
Lémbrome como si fora hoxe, daqueles calorosos estíos do mes de agosto, na eira do eido de Cambra, observando a posta do sol poñendo un bico de amor os brazos de pedra da Nosa Señora Nai.

Cruceiro do Casco, cruceiro da aldea esquecida. ¡Cantas veces sentado o teu pe, onde se levanta a Cruz, escoitei o reiseñor coas súas doces melodías de gloria.

Hoxe, memorizando a luz tenue do crepúsculo, te contemplo impasible, tranquilo, con a capela privada de Santa Rosa, propiedade de Jesús Cambra e Rivas. Aquí estás cos brazos abertos testificando o paso do tempo. Dende Vigo, mírote imaxinariamente cuberto de musgo e po, as bágoas de Nai, escoitando o vento e o rodar do trono nas noites fatídicas do inverno, que me parece a luz dos lóstregos percibindo o brillo do puñal homicida o caer sobre as desventuradas vítimas.

A o final da miña vida, entre as pedras que sombrea o musgo e o po do camiño aparece a árbore diante da capela morrendo po vella. E te vexo imaxinariamente recibindo a cariñosa voz de despedida da historia da miña familia. A miña alma se estremece víndote solitario e triste,so mentes bicado polos resplandores do sol. ¡Que pena, amigos, que pena!

Adeus meu Cruceiro do Casco, mudo testemuño das bágoas de despedidas dos que se foron para o cemiterio e para América. Escoita meu Cruceiro, o canto de gloria e o canto do sol no estío pondo o sol o anoitecer o bico de amor a terra que recibe a pregaria dos mortos, aceptando as bágoas que brotan dos ollos dos que aínda estamos vivos.

Adeus meu venturoso Cruceiro do Casco, testemuña da miña xuventude, relicario das tradicións. ¡Salve Cruceiro e capela Santa Rosa, onde se encarna a época adorable da familia Estévez – Cambra, salve!