O Francisco Piñeiro de Fornelos da Ribeira

Este noso veciño aparecera durante o século pasado, rodeado de xente invisible, mouros, meigas e trasnos, protexidos polas adiviñas, evitando que os cruceiros da nosa parroquia foran o pavor das encrucilladas, falando cos animais, asustando o lobo,facéndose amigo do zorro, curando penalidades cos estas almas meigas, obtendo a axuda do San Xoán de “Fornelos” e outros santuarios val arriba, val abaixo, as que a xente acode para curala mente, a reuma e outros males.

Aló polos anos de 1.850 ía o Francisco Piñeiro polo eido do meu antepasado Clemente Francisco Cambra, profesor Cirurxián, recente estreado en Fornelos da Ribeira, un menciñeiro chamado Francisco Piñeiro que todo o curaba con auga da alba, guiándose da Lúa. Este Francisco Piñeiro tiña un fillo que aprendera a ler e escribir no eido do Casco, e que logo emigrara a Bos Aires onde fixera unha pequena fortuna. O pai, usaba a auga da alba, porque Clemente Francisco lle había regalado un folleto sobre o poder da auga: que “Desinfecta, limpa e da frescor”.

O tal Francisco Piñeiro pasaba por Fornelos da Ribeira por ser un ser máxico. Tanto era así, que no fogar se comentaba as historias, como por exemplo a dunha velliña “Da Cruz”, que a levara o río Tea, por Rañe, para bañala, e o mesmo tempo metía unha vela acendida no río, baixo a auga, que non se apagaba mentres lle falaba.
A verdade e que descoñezo o que lle dicía e tamén descoñezo o truco.

As veces me pregunto de ¿Onde o sacara?

O Francisco Piñeiro era baixo e reboludo. Algúns veciños rechazaban os seus servizos, outros se curaban con leite de burra. Ata tal punto, que houbo quen quixo mercar unha burra, para levala a algún político da época, que tiña frecuentes catarros corpóreos e políticos. O certo fora que desaparecida a burra e aquelo se convertera “nunha perda nacional”.

Francisco Piñeiro falaba da burra como si todo Fornelos a coñecera e o meu parente tamén.
Se dicía que era unha burra recortada, sosegada. ¡Que sei eu!

Tamén, por aquel entón, se comentaba que Francisco Piñeiro lle regalara un reloxo de parede que tiña dos seus antepasados a Clemente Francisco Cambra, cuxo reloxo aínda me lembro eu, pendurado na parede do comedor do fogar noventa anos despois.

Era tan antigo o reloxo que a maior parte da súa vida o pasou durmindo para maior gloria dos xustos.

Como todas as cousas, tanto o fogar como o reloxo foron desaparecendo da nosa vida quedándonos coa lembranza daquela época pasada.