O meu Fornelos da Ribeira

Nel vivín os cinco primeiros anos, na que o tempo me foi marcando a distancia,abandonándoo porque a vida alí, non era vida. Unha aldea, o que o silencio se convertía en notario do transcorrer do día. So o ruído do carro de bois, algunha que outra veciña, os ladridos dos cans, e o bramar dalgunha ovella, nada mais. Unha aldea feita de lembranzas da que, como eu, vivín os cinco primeiros anos, e que cada vez lle custa mais fabricar lembranzas novas das visitas xuvenís, porque a vellez so sabe lembrar, e porque cando chegamos a vellos, so hai lembranzas, tristezas e silencios.

Agora xa hai outro Fornelos, formando parte do imaxinario popular, construído dende a vila de Ponteareas, Salvaterra ou Vigo, porque xa non hai a quen preguntar sobre o tempo, sobre a hora a ninguén, nin tampouco escoitar historias feitas do cotiá, desas que si as pos nun libro como o fixera Delibes, co seu Daniel o Moucho,convertido nunha radiografía dunha forma de vida, ou nun retrato do mundo rural que agonizaba, que si se escoita e que vive, nunha simple crónica de vida, que bota dun lado e non encontra relevo.

Eu so teño opción de botala vista atrás e lembrar a aquela aldea de Fornelos,onde miraba o eido diante, que alí quedou dicíndolle “adeus”.

Na miña aldea de Fornelos da Ribeira, non houbo familia que aguantara, como “Los Cien Años de Soledad” de García Márquez, en su novela. Sen embargo, aquela sensación de ausencia que trouxo o vento, cando un non encontra resposta no camiño, aparece sen avisar, algún día na que a memoria revolve, se enfada, e lembra aqueles anos de meniño, paseando polos rueiros do Casco, As Fraguiñas, marcados polas familias que o rodeaban. Eu, vivín en cidades rodeados de veciños e te encontrabas só. Non é que souberas o nome dos veciños, pero si como aceleraban o paso para non tropezar contigo. Non porque caeras mellor ou peor, porque o curioso e que nin si queira te coñecían.

Na memoria vexo a familia nos veráns, e sinto como si a miña aldea e o Tempo fuxe de nos,enganchado ao asfalto, o fume, a presa, e me sinto bacío. Un Tempo empeñado en perder o tempo e esquecerse do importante. Esa sensación de ausencia non tiña nada que ver coas ideas e costumes imaxinarias, ou non; senón coa sensación da oportunidade do día a día. Unha sensación marcada polo abandono tal vez, porque o mundo xira nun sentido e a miña aldea noutro. Tal vez por non pararse a comer unhas uvas sen presa no eido de Cambra. A verdade non a sei, so sei que vivir nunha aldea na que a xente vive pechada no eido e outra emigra, ver que o tempo pasa, e aquí quedan as lembranzas, a mirada dun mundo que como dicía Delibes, agoniza sen entendelo. Aquí está precisamente a miña aldea.