Vivir feliz é esperto

Pola punta dos meus dedos se escapou a alma da miña irmá Pepiña. É o pararraios do bolígrafo evocaron súa presenza.

Foi a man quen a lembrou; tamén vai pasando páxina.

As lembranzas da prima Nelly Ernestina no acontecer das luces e dos paxaros das noites bonaerenses.

A miña madriña Alfonsa Alonso Cambra, de eterna recordación, quen ano tras ano evocaba en cores as parras da viña, do eido do Casco en Fornelos da Ribeira.

Rogelio Estévez Cambra, Xesús Cambra e Rivas, sobriño é tío, revivindo na Arxentina, un en Bahia Blanca e o tío en Mercedes. Presentes na fe.

Para os que se esquecen, tamén hai “quen ten mala memoria” sobre a sorte do despistado. Para el, todo nace día a día. Dimo a mín.

Ben me a lembranza da tía Pilar Alonso Cambra, sobre a que os seus 90 e pico de anos, lía e relía o Mensaxeiro do Corazón de Xesús, como manantial recen alumeado. . .

Manuel Montero dicía:

Son o que crea. Nada
Me limita, pois todo vai
O seu orixe.

Poseo
Pola noite a dona a fago virxe,
Releo un libro, e sempre e novo,
Miro un lenzo e o invento.

O mundo vive
En min sen cobiza xenealóxica,
Preciosamente repentino e libre.

Eu xa teño o tempo pasado
Entre as sen durmindo,
Boamente querido
Eternamente esquecido.

Advertisement