As caraveleiras do meu lar . . .

¡Que perfumadas, eran as condenadas!

É iso que non era ningún complexo turístico, nin unha carballeira dun parque. Non. Era a entrada o lar de Cambra, no rueiro de O Casco, en Fornelos da Ribeira, miña terra natal.
Lémbrome como de rapaz, sementara por ambas partes da entrada unha chea de caraveleiras, flores policromas, resistentes, pertencentes a familia dos caraveis.

Non me fixo falta que Ramón Duicela, me dixera como abrían os pétalos cos destelos do Sol, nin como se fechaban nos días nubrados, non. Eu, a partir dos dez anos, sementara, dende a entrada ata o lar,por ambos lados, diversas clases de caraveleiras, tendo presente que estas necesitaban Sol e humidade, antes que auga.

É posto que dicían ser algo tóxicas, era necesario lavalas mans despois de manipulalas. Xa, noutras ocasións fixera un sementeiro, para transplantalas despois.

¡Que boas eran as pobres! Aguantaban a falta de auga, nutrintes. . . É, como florecían ata finais do verán. ¡Moito aguantaban! É ¡Como cheiraban!

Eu, hoxe, recomendaría a todos que si os caraveis supoñen unhas 300 especies,que coidamos,
non debemos esquecernos do xasmín, co seu aroma inconfundible; da Dalia, exótica, fácil de cultivar, do romeu, para poñerlle unha ramiña na tumba dos defuntos. O gladiólo, fermoso, como o Dente de León, sen esquecerme da orquídea, a mais fermosa do mundo, que a miña madriña cultivaba no seu pequeno xardín, é que tódolos domingos levaba, para adornar a igrexa de San Xoán.

É como , me vou a esquecer de Tirso de Molina, de preguntar: Entre o caravel e a rosa, ¿Cal é a mais fermosa?

O caravel, lindo en cor,
A rosa, todo amor,
O xasmín,cheiro honesto,
a azucena, relixiosa
¿Cal é a mais fermosa?

No “Rincón da Poesía”, falar de poesía é falar co corazón na man, é expresar sentimentos, é facer que os sentimentos se apoderen do corazón, facendo que as verbas non sexan verbas: “é transmitilas”. . . Por iso:

O chegar o alto da Igrexa
De San Xoán de Fornelos,
Entre silvas e silveiras,
Vin unha fermosa caraveleira
Chorando polos seus filliños:
Os caraveis vermellos:
“Seus fillos lle roubaran”
¿Quen serían?

¡Ai, amigo! Pasou tempo . . . É que lento é o tempo, para os que esperan, pero que rápido é para mín. . . Longo para os que sofren, corto para os que vivimos, pero tamén, ei de dicilo: “Para os que aman” o tempo é terno. ¡Non o dubidedes!

¡1.940 en adiante! Tempos malos. Ideas malas que chegaban por todas partes. Pero no eido de Cambra, era unha gozada observar aqueles caraveis brancos empapados en sangue.

Dicía Gabriel Celaya: “Son verbas que todos repetimos sentindo como nosas, e voan. . .”

“Son gritos no ceo, na Terra son actos”.

Nesta mañanciña quixera encher o santuario da capela de Santa Rosa, no rueiro de O Casco, con novos pensamentos. Tal como desexaba Xesús Brel, porque facer o que veño facendo nesta “Almofada Esquecida”, e suscitar sentimentos, pensamentos e valor emocional durante tantos anos de infancia.

De verdade, si existe o Edén, podo afirmar e afirmo que mentres os meus ollos de neno contemplaban as belidas terras do meu Fornelos da Ribeira, era, para min, un privilexio, dentro daquel humilde paraíso.¡Así de claro!

Advertisement