O pequeno saltón

Ou Saltamontes, en castrapo. Animaliño de cor verde ou amarelo, coas patas posteriores saltadeiras, cuxas femias posen un oviscapto.

Tamén soen chamarse, “O Saltón Peregrino”, pero soen ser mais ben grises ou pardos e non teñen oviscapto.

Cada día estou mais convencido de que son a poesía da terra, que non fenece nunca. Cando as aves desfalecen co cálido Sol, son as árbores refrescantes na que se esconde a voz. A voz do Saltón, que ameaza o festival desencantando da herba, e a poesía non cesa, en solidariedade coa noite invernal, cando canta o grilo.

Non vou a falar das características, nin da reprodución e menos aínda da circulación dos Saltóns que os deixo para a Wikipedia.

Agora lémbrome de canto collía algún saltón e lle contaba as patas, os ruídos, e como comían herba e froitos. Os saltóns depredadores, constituían unha auténtica praga,cousa que favorecía o abandono do campo.

Algunhas especies procedentes das migracións como a “Locusta Migratoria”, decimaba as colleitas.

Lémbrome de ir indo polo val do Tea, dende o rueiro de Rañe ata Martín, atopándoos diante de min.

Na escola pública de Lourido, nunca o mestre nos falou nin dos saltóns nin dos grilos, que tamén formaban parte da nosa historia.

A últimos do mes de Abril,observei no “Astroforum”, de que “O Saltón” tamén é unha estraña galaxia, fusión de dúas, cuxos centros corresponden a zonas mais brillantes. Nada menos que a 500 millóns de anos luz. ¡Case que nada!

Tamén do “Saltón Verde” fala Ana María Matute. E por si non fora pouco do “Saltón Centinela” dos Picos de Europa, que dende o século XIX, ven por desvelar o cambio climático.

Agora, quedo me, cos arranxos do poema de Carlos Aguilera, poeta recen chegado que di:

Salta Saltón
Salta nas ramas,
Salta no ar,
Cal si voaras.
Salta nas matas,
E si te paras,
É porque queres
Buscar por onde
Brincar mais fodo;
Saltar mais lonxe,
Flotar mais tempo
É sentilo vento. . .
Salta Saltón,
Salta nos montes
Pardos chispazos;
Salta sen ar
É aínda que non voas
O ar escalar.

Tamén Nico Pozón Requejo:

Coas sombras os asombro,
Entre as flores me camuflo,
Co meu belido disfrace.
A vida do Saltón
Dando brincos e mais brincos
Apenas bica nos montes.
A vida depende dun fío,
É dos paxaros a presa,
Nunca pode estar tranquilo:
As Ras, as mais perversas.

É nada mais por hoxe.

Advertisement