Ou Saltamontes, en castrapo. Animaliño de cor verde ou amarelo, coas patas posteriores saltadeiras, cuxas femias posen un oviscapto. Tamén soen chamarse, “O Saltón Peregrino”, pero soen ser mais ben grises ou pardos e non teñen oviscapto. Cada día estou mais convencido de que son a poesía da terra, que non fenece nunca. Cando as … Seguir lendo O pequeno saltón
Autor: Manuel Alfonso Estévez
As caraveleiras do meu lar . . .
¡Que perfumadas, eran as condenadas! É iso que non era ningún complexo turístico, nin unha carballeira dun parque. Non. Era a entrada o lar de Cambra, no rueiro de O Casco, en Fornelos da Ribeira, miña terra natal. Lémbrome como de rapaz, sementara por ambas partes da entrada unha chea de caraveleiras, flores policromas, resistentes, … Seguir lendo As caraveleiras do meu lar . . .
A historia da gardenia
A cheirosa historia da gardenia, popularizada por Antonio Machín, ofrecéndonos: “Dúas gardenias para ti.” Esta miña gardenia,como tódalas demais, proceden da China ou África do Sur, e forman parte da planta do café. ¡Quen o diría! As nosas terras chegou pasado 1.720, en rivalidade coa Camelia. O seu nome procede de “Garden Alexander”, botánico escocés … Seguir lendo A historia da gardenia
Polos rueiros de Fornelos da Ribeira
De pequeno recorrín a pe é bicicleta tódolos rueiros da parroquia,sendo recibido con toda xenerosidade polas xentes dos lugares por onde pasaba. ¡Que pracer! Hoxe, estamos perdendo cousas; cousas sensibles, cousas fermosas que teñen os nosos rueiros: Aquel contacto coa natureza, o diálogo coas nosas xentes, que forman parte natural da nosa maneira de ser … Seguir lendo Polos rueiros de Fornelos da Ribeira
¡Vagalume, Vagalume!
Que non quería voar, cando aparecía iluminando as noites polos rueiros da miña terra. É digo eu, como aqueles animaliños da miña nenez, formaban grupo, e vivían en comunidade dentro dos buracos nas gabias dos rueiros da miña aldea.¡Que curiosidade! Lémbrome,tal como si fora hoxe, cando desaparecía o sol de verán, é dende As Fraguiñas … Seguir lendo ¡Vagalume, Vagalume!
A ra do charco do rueiro de a loña
Mesmamente onde vivía Manoel da Loña coa súa familia. Fronte mesmamente o eido familiar, me lembro da poza é a ra, que non gustaba do lugar. Tódolos días do ano, os que pasaban para Cimadevila, polo lameiro, dando de beber o gando, a ra se deprimía con todo o que sucedía. ¡Que fea e vulgar, … Seguir lendo A ra do charco do rueiro de a loña
Debe estar conectado para enviar un comentario.