Despois do enredo dos galos de Fina da Taberna e a miña madriña, co conto dos galos, hoxe falo de cando pequeno, no eido de Cambra, escoitar cada mañá o canto do galo era un suplicio. E preguntaba a miña madriña Alfonsa, porque as aves non necesitaban ter luz do sol, para espertaren. E me … Seguir lendo ¡Por que cantan os galos!
Categoría: Cultura
De cando o noso eido tiña varios deuses
Tal como o lo digo. Aló pola Idade de Ferro, cando o noso eido aínda non tiña o nome de San Xoán de Fornelos, existía na nosa mitoloxía, unha concepción xeral do mundo e da vida, con unha reflexión específica sobre o Mais Alá. Nun libro escrito por Manuel Gago Mariño, chamado “Vento e Chuvia”, … Seguir lendo De cando o noso eido tiña varios deuses
Se buscan valentes
No meu Fornelos da Ribeira, nos anos 1.904 e un pouco mais había a chamada Casa do Pobo con unha fermosa biblioteca, tan grande, se dicía cando pequeno, como a Igrexa de San Xoán. Ambas cumprían o mesmo destino: Unha non servía para ren, a dicir dalgún veciño, e outra, porque cando abría estaba a … Seguir lendo Se buscan valentes
Apuntes para a historia de Fornelos da Ribeira
Os Señores Ozores, ausentes da terra Segundo as regras sucesorias dos morgados, o falecer Pedro López de Lemos, sen descendencia, a súa lexítima herdeira fora a súa irmá Constanza, pero como esta xa había falecido, esta recaera no primoxénito García Ozores e Soutomaior, que o igual cos seus irmás, era menor de idade cando falecera … Seguir lendo Apuntes para a historia de Fornelos da Ribeira
As bandeiras na igrexa de Fornelos da Ribeira
Fornelos foi como outras, unha aldea de emigrantes, e penso eu que debería estrearse a “ser a aldea do mundo”, cos que celebran o Día do Emigrante. A cor de tantas bandeiras do mundo decorando a carballeira das Fraguiñas en homenaxe a eses homes, sería algo excepcional e un recoñecemento do ARCO DA VELLA desta … Seguir lendo As bandeiras na igrexa de Fornelos da Ribeira
As miñas cores
Os tubos de pintura que durante moitos anos usei para pintar, pecháronse fai hoxe precisamente anos, quedando as cores da paleta secos; os pinceis amazocados, deixando a estela amarga do augarás metido no baúl das lembranzas para sempre. Xa hai algúns anos que o mal chamado laboratorio enchíase de po. Vigo, a miña terra adoptiva, … Seguir lendo As miñas cores
