As sardiñadas, aquelas!

Aquelas sardiñadas no verán, coa tempada da sardiña, se debía as sardiñas asadas usando grellas sobre brasas de carbón. ¿Non te lembras xa? Do Porto de Vigo, e da Ribeira do Berbés chegaban a Vila de Ponteareas, capital xudicial do Condado de Salvaterra do Miño, para gozar das sardiñas asadas, porque había que comelas nas … Seguir lendo As sardiñadas, aquelas!

As rosquillas e melindres de Ponteareas

Hoxe venme a memoria de cando de meniño me levaban a pe a Ponteareas, que ía gustosamente porque tiña fama de facer rosquillas e melindres exquisitos. Logo, despois, levoume a documentarme de como a tradición confeiteira de Ponteareas ven de lonxe, e fora o longo do tempo, moitos pasteleiros estiveron nesta localidade a partir do … Seguir lendo As rosquillas e melindres de Ponteareas

As patacas da miña madriña

Nos fins de semana e sobre todo nos veráns, ía, coma sempre, a pasalo coa miña madriña o rueiro do Casco en Fornelos da Ribeira, e hoxe me lembro, entre outras, daquelas patacas fritas que xantábamos ambos. Eran patacas da horta. Hoxe se sabe como se fan as patacas “souflés”, pero daquela so mentes o … Seguir lendo As patacas da miña madriña

Pasado e presente dos nosos doces típicos

Saborosos manxares da nosa terra, constituíron algúns dos produtos mais coñecidos dentro da nosa repostería familiar tradicional. Aquela elaboración baseada no traballo familiar e artesanal, con materias primas facilmente adquiribles, para un pobo con medios limitados, como a fariña, azucre, ovos, mel e manteiga de porco. Neste xeito, o uso do receitario, os ingredientes, e … Seguir lendo Pasado e presente dos nosos doces típicos

Estamos no tempo da lamprea, amigos

Estamos no tempo de imitar ou non imitar, sexa ata o fin dos tempos, porque a lamprea chegou, onde outros non chegaron. Esta verbas mais ou menos axeitadas, son de Wellington, polo comportamento de estes durante a Guerra da Independencia. O triunfador de Waterloo, o parecer desmentira o tópico e preferira emigrar antes que o … Seguir lendo Estamos no tempo da lamprea, amigos