E me pregunto: ¿Cantas veces haberei chorado sen saber que a vida me estaba facendo un favor? ¿Cantas? Sen entender o que ocorre no mundo, porque existir é reiniciarse, unha e outra vez, é fechar a fiestra daquel que foi o meu fogar o rueiro do Casco, en Fornelos da Ribeira, para abrila porta, mentres … Seguir lendo Eu tamén choro
Etiqueta: morte
¿Sinais do mais alén?
¿Coincidencias? Pregunto eu, pois o parecer algunha vez mais dun veciño de Fornelos da Ribeira dixera haber encontrado algunha solución. Hai preguntas mais que respostas para explicar o fenómeno das mensaxes procedentes do “Mais Alén”. Existe a crenza en Fornelos de que certa información chega a nós de moitas maneiras, algunhas delas como sinais. E … Seguir lendo ¿Sinais do mais alén?
Para os que descansan en paz
Hoxe este blog quere render homenaxe aos que descansan en paz, no Cemiterio Cívico Relixioso no Coto de Sa, que nos precederon no duro camiñar da vida, tanto dos que quedaron fora como emigrantes na América Latina, que se esforzaron por enviarnos cartos para contribuír a grandeza de Fornelos da Ribeira, como os que aquí … Seguir lendo Para os que descansan en paz
A morte vive comigo
Lévoa comigo, e moita xente se preguntará como e o feito de entender a morte desta maneira, evitando o pensamento do medo, e que a morte non axuda a superar. Para min, dicir que a morte vive con migo e vital, para mantela calma, sobre todo, cando sobreveñen os pensamentos da morte. Unha boa operación … Seguir lendo A morte vive comigo
Os episodios mais negros da nosa historia
Producidos nestes nosos lares, o 2 de setembro do 1.911, consecuencia coas loitas agraristas e os sucesos de Sobredo (Guillarei), no 1.922. Este episodio consistiu na morte do dirixente agrarista Francisco Rodríguez, a mans do Secretario do concello de Salvaterra, Xosé Ramón Alonso. Francisco Rodríguez (Pancho), regresara da Arxentina e vivía en Lourido onde tiña … Seguir lendo Os episodios mais negros da nosa historia
Deixalo ir… ¡Meu ben!
Cando morre unha persoa terminan os sufrimentos. A o menos os da vida na terra, e os que aínda seguimos nela, nos enfrontamos a o tramo desbastador das enormes presións e violentas emocións. A min tocoume a morte de miña irmá Pepita (outubro 2.017) e a prima Nelly, un mes despois en Bos Aires (Arxentina). … Seguir lendo Deixalo ir… ¡Meu ben!
Debe estar conectado para enviar un comentario.